کرم‌های الگانس، مرگ را بو می‌کشند

گروهی از محققان دانشگاه میشیگان دریافته‌اند که کرم‌ها وقتی در معرض همتایان مرده خود قرار می‌گیرند، باروری و طول عمرشان تغییر می‌کند.

به گزارش ایسنا، بسیاری از حشرات مانند زنبورها و مورچه‌ها به طور غریزی اعضای مرده را از کندو خارج می‌کنند، ظاهرا برای اینکه لانه را از هرگونه عامل بیماری‌زای بالقوه‌ای پاک نگه دارند.

به نقل از ساینس‌دیلی، تحقیقات گروهی در دانشگاه میشیگان، مورد مشابهی را در میان کرم‌های گرد الگانس (C. elegans) توصیف می‌کند.

آنها کشف کرده‌اند که وجود اعضای مرده در میان کرم‌ها اثرات رفتاری و فیزیولوژیکی عمیقی دارد و باعث می‌شود کرم‌ها سریع‌تر تولید مثل کنند و طول عمرشان کوتاه شود.

دکتر ماتیاس تروتمن (Matthias Truttmann)، از گروه فیزیولوژی دانشکده پزشکی و نویسنده ارشد این مقاله می‌گوید: ما احساس کردیم که این یک فرصت کاملا منحصر به فرد است تا شروع به بررسی مکانیسمی کنیم که کرم الگانس را قادر می‌سازد تا یک همتای مرده را تشخیص دهد و سپس آنچه واکنش آنها را هدایت می‌کند.

کرم‌های الگانس، به دلیل طول عمر نسبتا کوتاهشان، مدلی ایده‌آل برای مطالعه زندگی و افزایش طول عمر هستند.

مطالعه اخیر آنها از مشاهده‌ای ناشی شد که نشان می‌داد کرم‌های موجود در ظرف تا حد امکان از همتایان فوت‌شده خود دور می‌شوند.

این گروه از خود پرسید که چگونه کرم‌ها که چشم ندارند، تشخیص می‌دهند که هم‌نوعانشان مرده هستند و آیا ممکن است یک سیگنال مرگ جهانی توسط اجساد منتشر شود یا خیر.

برای آزمایش این موضوع، آنها اجساد کرم یا مایع حاصل از سلول‌های تجزیه‌شده اجساد کرم را به مناطق تغذیه‌ای مختلف روی یک ظرف وارد کردند.

آنها مشاهده کردند که کرم‌های الگانس رفتار اجتنابی شدیدی را برای هر دو نشان دادند.

علاوه بر این، آنها دریافتند که درک مرگ منجر به کاهش تناسب اندام در کرم‌های در معرض و افزایش کوتاه‌مدت در تخم‌گذاری آنها می‌شود.

سپس آنها به طور سیستماتیک نورون‌های حسی کرم‌ها را آزمایش کردند تا مشخص کنند کدام یک برای درک مرگ ضروری هستند.

آنها دو نورون را یافتند که به اطلاعات بویایی پاسخ می‌دهند و دریافتند اساسا کرم‌ها می‌توانند بوی مرگ را حس کنند.

به طور خاص، این گروه دو متابولیت که معمولا در داخل سلول‌ها یافت می‌شوند، را شناسایی کرد که نشانه‌های مرگ برای کرم الگانس بودند.

تروتمن می‌گوید: نورون‌هایی که ما شناسایی کردیم در پاسخ‌های رفتاری به انواع نشانه‌های محیطی نقش دارند.

ما اکنون دریافته‌ایم که آنها همچنین چند متابولیت درون سلولی را که معمولا در محیط یافت نمی‌شوند، تشخیص می‌دهند. اگر آن نشانه‌ها در اطراف باشند، نشان می‌دهد که یک سلول مرده، باز شده و مشکلی پیش آمده است.

او به یافته اخیر در انسان اشاره می‌کند که سلول‌هایی که دچار آپوپتوز (مرگ سلولی) می‌شوند، متابولیت‌هایی را آزاد می‌کنند که منجر به تغییرات رونویسی در بافت‌های مجاور می‌شوند.

اینکه چگونه تشخیص این سیگنال در نهایت به تغییر سلامت و رفتار منجر می‌شود، نیاز به تحقیقات بیشتر دارد.

*