شرکت‌های آمریکایی به نفت پاکستان چشم دوختند

ارشدترین فرستاده آمریکا در پاکستان اعلام کرد شرکت‌های آمریکایی پس از آنکه ترامپ، اواخر ماه گذشته، مدعی ذخایر عظیم در این کشور آسیایی شد، علاقه زیادی به نفت و گاز پاکستان نشان می‌دهند.

به گزارش ایسنا، علی پرویز مالک، وزیر نفت پاکستان، هفته گذشته در اسلام آباد با ناتالی ای. بیکر، کاردار آمریکا، در مورد تقویت همکاری در بخش انرژی دیدار کرد. مالک گفت که مذاکرات با شرکت‌های آمریکایی در مورد دور جدیدی از مناقصه‌ها برای بلوک‌های اکتشافی در حال انجام است.

بر اساس بیانیه وزارت نفت پاکستان، بیکر گفت: علاقه شدید و رو به رشدی از سوی شرکت‌های آمریکایی در بخش نفت، گاز و مواد معدنی پاکستان وجود دارد که مطابق با دیدگاه دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا است. وی افزود: سفارت به طور فعال ارتباط مستقیم میان شرکت‌های آمریکایی و پاکستانی را تسهیل خواهد کرد.

ترامپ پس از انتشار پستی در شبکه‌ اجتماعی «تروث سوشال» در ژوئیه که ادعا می‌کرد این کشور ذخایر نفتی عظیمی دارد، موجی از علاقه به پتانسیل انرژی پاکستان را برانگیخت. این اظهارنظر با برآوردهای موجود مغایرت دارد و در پس‌زمینه کاهش سرمایه‌گذاری خارجی مطرح می‌شود.

همچنین تحولات اخیر با اختلاف تجاری رئیس‌جمهور آمریکا با هند مصادف شده است. همزمان با صحبت‌های ترامپ در مورد پتانسیل نفتی پاکستان، رئیس‌جمهور آمریکا، دهلی‌نو را به خاطر خرید نفت از روسیه سرزنش و به مجازات‌های اقتصادی تهدید کرد. رئیس‌جمهور آمریکا، هند را هدف انتقاد بیشتری قرار داد و اظهار کرد که اسلام آباد می‌تواند روزی به همسایه خود نفت بفروشد!

معین رضا خان، پیشکسوت انرژی و مدیرعامل سابق شرکت «پاکستان پترولیوم لیمیتد»، دومین شرکت بزرگ اکتشاف انرژی در این کشور، گفت: این یک بیانیه سیاسی است. وی افزود: اگر پاکستان ذخایر نفتی عظیمی داشت، این همه شرکت خارجی آنجا را ترک نمی‌کردند.

مقامات پاکستانی دوست دارند به تخمین سال ۲۰۱۳ اداره اطلاعات انرژی آمریکا مبنی بر ۹.۱ میلیارد بشکه نفت شیل قابل استخراج استناد کنند، اما اقبال جاوید، تحلیلگر شرکت «کراچی عارف حبیب» بر این باور است که ذخایر کلی بسیار کمتر است و این رقم را نزدیک به حدود ۲۳۸ میلیون بشکه می‌داند.

در حالی که طبق تخمین‌های شرکت تحقیقاتی «ریستاد انرژی»، بزرگترین تولیدکنندگان نفت جهان مانند عربستان سعودی، روسیه و آمریکا، میلیاردها بشکه نفت قابل استخراج دارند، این رقم در بهترین حالت، ناچیز است. از نظر اکتشافات، بیش از یک دهه است که هیچ کشف قابل توجهی در پاکستان انجام نشده است. جاوید گفت: دو کشف بزرگ اخیر، اکنون دو میدان بزرگ تولیدکننده نفت در کشور هستند. میدان ماکوری شرقی در سال ۲۰۱۱ توسط گروهی شامل گروه MOL مجارستان و میدان نشپا در سال ۲۰۰۹ توسط یک شرکت سرمایه‌گذاری به رهبری شرکت «توسعه نفت و گاز»، بزرگترین شرکت اکتشافی پاکستان، کشف شد.

خروج شرکت‌های بزرگ

شرکت MOL از سال ۱۹۹۹ در پاکستان حضور داشته، اما بخشی از یک مجموعه رو به کاهش از شرکت‌های خارجی است.

شرکت «کویت پترولیوم» پس از بیش از چهار دهه، سال گذشته، خروج از پاکستان را آغاز کرد و شرکت «توتال انرژی اس‌ای» سهام خود را در یک تجارت سوخت فروخت. شرکت «شل» پس از ۷۵ سال فعالیت در پاکستان، در سال ۲۰۲۳ از این کشور خارج شد. شرکت‌های اِنی اسپا و اکسون موبیل در سال ۲۰۱۹، به بررسی پتانسیل فراساحلی پاکستان در دریای عرب پرداختند و با همکاری شرکت توسعه نفت و گاز و سایر شرکت‌ها، چاهی حفر کردند، اما هیچ ذخایر قابل توجهی پیدا نکردند.

پاکستان به دنبال ایجاد فرصت‌های بیشتر برای اکتشاف است و اوایل امسال دور جدیدی از مناقصه را برای چهل بلوک فراساحلی، از جمله در حوضه سند، اعلام کرد.

انس فاروق، مدیر ارشد مالی شرکت «توسعه نفت و گاز»، در کنفرانسی که هفته گذشته توسط شرکت «تاپ‌لاین سکیوریتیز لیمیتد» برگزار شد، بدون ارائه جزئیات بیشتر گفت: این شرکت در حال مذاکره با چندین شرکت آمریکایی در رابطه با این مناقصه است.

قرار است مناقصه‌های مربوط به بلوک‌های فراساحلی که در حال حاضر عرضه می‌شوند، در اکتبر برگزار شود. هر کشفی که تولید نفت داخلی را افزایش دهد، با توجه به هزینه واردات انرژی، برای دولت پاکستان یک مزیت خواهد بود.

طبق داده‌های آژانس بین‌المللی انرژی، تولید نفت این کشور از زمان رسیدن به اوج خود در سال ۲۰۱۸، رو به کاهش بوده است. در عوض، پاکستان سالانه حدود ۱۱ میلیارد دلار برای خرید نفت هزینه می‌کند که طبق داده‌های بانک مرکزی، تقریبا یک پنجم کل واردات این کشور است.

بر اساس گزارش بلومبرگ، مایکل کوگلمن، عضو ارشد غیرمقیم بنیاد آسیا و اقیانوسیه کانادا و تحلیلگر قدیمی این کشور، گفت: «با توجه به کمبود فناوری و زیرساخت‌ها و چالش‌های امنیتی ریشه‌دار، خطرات قابل توجهی برای کسانی که به دنبال کشف ذخایر پاکستان هستند، وجود خواهد داشت. اگر غلبه بر این موانع آسان بود، ما شاهد بهره‌برداری پاکستان از این ذخایر به جای اتکای زیاد بر واردات نفت بودیم و مشارکت بیشتر بازیگران خارجی را مشاهده می‌کردیم.»

*