شاعری که پاسپورتش را از فروغ گرفت

«پاسپورت ادبی‌»اش را از فروغ فرخزاد گرفته بود و به چهره‌ای سرشناس در شعر معاصر ایران تبدیل شد.

به گزارش ایسنا، ۳۰ اردیبهشت‌ماه سال‌روز تولد احمدرضا احمدی است؛ شاعر و نویسنده‌ای که متولد سال ۱۳۱۹ در کرمان بود و ۲۰ تیرماه سال ۱۴۰۲ در تهران از دنیا رفت. پیش از مرگ وصیت کرده بود از کجا تشییع شود. او که سال‌ها در کانون پرورش فکری کوکان و نوجوانان کار کرده بود و کتاب‌های زیادی برای بچه‌ها نوشته بود، از مقابل کانون به سمت خانه‌ ابدی‌اش بدرقه شد. مسعود کیمیایی، فرامرز قریبیان و آیدین آغداشلو به عنوان دوستان قدیمی‌اش در مراسم تشییع پیکرش حضور داشتند.

احمدرضا احمدی که آغازگر سبک موج نو در دهه ۴۰ بود، در شعر راه خود را در پیش گرفت و به چهره‌ای شاخص تبدیل شد. در سال ۱۳۴۱، نخستین مجموعه شعرش با عنوان «طرح» منتشر شد: «کتاب «طرح» را برای فروغ (فرخزاد) بردیم و فروغ هم خیلی خوشش آمد. بعد جسارت کرد و وقتی که کتاب «از نیما به بعد» را درآورد، من را به عنوان جوان‌ترین شاعر در این کتاب قرار داد. در واقع پاسپورت ادبی من را فروغ صادر کرد.»

او که در زمینه دکلمه شعر هم فعالیت می‌کرد، در سال‌های آخر زندگی به نقاشی نیز رو آورده بود. «روزنامه شیشه‌ای»، «وقت خوب مصائب»، «من فقط سپیدی اسب را گریستم»، «ما روی زمین هستیم»، «دفترهای واپسین»، «دفترهای سالخوردگی»، «هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود»، «روزی برای تو خواهم گفت» و «چای در غروب جمعه روی میز سرد شد» از مجموعه شعرهای منتشرشده این شاعر هستند.

احمدرضا احمدی که از آغاز دهه ۱۳۴۰ کار فرهنگی خود را در گستره شعر نو بزرگسالان آغاز کرد و به عنوان شاعری از موج نو شعر فارسی در محفل‌های فرهنگی و ادبی شناخته شد، در پایان همین دهه با آشنایی با بخش انتشارات کانون پرورش فکری در زمینه داستان‌های کودکان نیز به تجربه‌آزمایی پرداخت.

هنگامی که کانون پرورش فکری کودکان پایه‌گذاری شد، فیروز شیروانلو و سپس سیروس طاهباز به نویسندگان و شاعران باتجربه و جوان کار سفارش می‌دادند تا روند نگارش و انتشار کتاب‌های کودک فارسی – پایه شکل بگیرد.

در این میان کاری نیز به احمدرضا احمدی احمدی سفارش داده شد. نتیجه کار داستان «من حرفی دارم که فقط شما بچه‌ها باور می‌کنید» بود که در سال ۱۳۴۹ منتشر شد. در دهه ۵۰ احمدی خود به استخدام کانون درآمد و بخش موسیقی این نهاد را پیش می‌برد و در همین زمینه نیز کارهای باارزشی در زمینه موسیقی کودک یا ادبیات همراه با موسیقی با مدیریت او منتشر شد. اما کار نوشتن داستان‌های کودکان را به جز کتاب یادشده تا سال ۱۳۶۴ که کتاب «هفت روز هفته دارم» منتشر شد، دیگر ادامه نداد. این کتاب البته غیرداستان بود. در سال ۱۳۶۸ او داستان‌های «تو دیگر از این بوته هزار گل سرخ داری» و «نوشتم باران،‌ باران بارید» را منتشر کرد.

از سال ۱۳۶۹ با همکاری نادر ابراهیمی مجموعه کتاب‌هایی را به نگارش درآورد و منتشر کرد که کار او را در این گستره تثبیت کرد.

«ناگهان چراغ‌ها روشن شدند»، «عروس و داماد زیر باران»، «در یک شب مهتابی که شب چهاردهم ماه بود»، «کبوتر سفید کنار آینه، «بهار بود»، «شب روز اول و صبح روز هفتم»، «پسرک تنها روی برف»، «برف هفت گل بنفشه را پوشاند»، «نوشتم باران، باران بارید»، «نشانی»، «روزی که مه بی‌پایان بود»، «رنگین‌کمانی که همیشه رخ نمی‌داد»، «در باغچه عروس و داماد روییده بود»، «اسب و سیب و بهار»، «شب یلدا قصه بلندترین شب سال»، «خواب یک سیب، سیب یک خواب»، «در بهار خرگوش سفیدم را یافتم»، «حوض کوچک، قایق کوچک»، «خرگوش سفیدم همیشه سفید بود»، «در بهار پرنده را صدا کردیم، جواب داد»، «روزهای آخر پاییز بود»، «عکاس در حیاط خانه ما منتظر بود»، «تو دیگر از این بوته هزار گل سرخ داری»، «هفت روز هفته دارم»، «هفت کمان هفت‌رنگ»، «من حرفی دارم که فقط شما بچه‌ها باور می‌کنید»، «مزرعه گل‌های آفتابگردان»، «ناگهان چراغ‌ها روشن شدند»، «مسافران هواپیمای سفیدرنگ»، «دخترک ماهی تنهایی»، «پسرک و دوازده ماه سال»، «پسرک دریا را نگاه کرد و گفت»، «دیگر در خانه پسرک هفت صندلی بود»، «قصه‌های پدربزرگ»، «در باغ بزرگ باران می‌بارید»، «پروانه روی بالش من به خواب رفته بود»، «سفر»، «باران دیگر نمی‌بارید» و «این همه بادکنک‌های رنگی» از آثار به‌جامانده از احمدرضا احمدی در این زمینه هستند.

*