روزی یک‌میلیارد تومان؛ درآمد جراح قلابی

"ما در تهران مداخله‌گری داشتیم که از طریق جراحی‌های زیبایی روزانه ۵۰۰میلیون تا یک‌میلیارد تومان درآمد داشت. خودش جراحی انجام می‌داد و فقط از مهر پزشکان دیگر استفاده می‌کرد. این افراد معمولا زمانی دستیار پزشک بودند یا زمانی برای یک پزشک کارهای فضای مجازی انجام می‌دادند و چون در کنار پزشک به شکل ظاهری و تجربی کار را دیده‌اند، احساس می‌کنند که خودشان هم می‌توانند این کار را انجام دهند، اما هنگام عمل اگر حادثه‌ای اتفاق بیفتد، کاری از دست‌شان ساخته نیست."

به گزارش ایسنا، روزنامه همشهری نوشت: «مرگ زن جوان در جراحی زیبایی بینی، ایست قلبی هنگام اسلیو معده، تزریق ژل زیبایی جان دختر جوان را گرفت و...» اینها فقط نمونه‌هایی از جراحی‌های زیبایی است که منجر به مرگ یا صدمه به افرادی شده که به‌دنبال زیبایی بوده‌اند؛ حوادث تلخی که این روزها نه‌تنها تکرار که آمار آنها نیز بیشتر می‌شود. اما پشت پرده جراحی‌های زیبایی مرگبار چه افرادی حضور دارند و این حوادث تلخ چطور اتفاق می‌افتد؟ قاضی مهدی صانعی، بازپرس دادسرای رسیدگی به جرائم پزشکی در برنامه تلویزیونی سرنخ همشهری به این پرسش‌ها پاسخ داد که گزیده آن در ادامه می‌آید.

جراحی‌های دردسرساز
آمار دقیقی از جراحی‌های زیبایی که دچار مشکل می‌شوند، وجود ندارد، اما یک‌سری از عمل‌ها برای زیبایی صورت انجام می‌شود؛ مثل لیفت شقیقه، لیفت صورت یا تزریق ژل و بوتاکس یا جراحی زیبایی بینی و یک‌سری عمل‌های دیگر به زیبایی بدن مربوط می‌شود؛ مثل ماموپلاستی، لیپوساکشن، ابدومینوپلاستی و...‌ در بین عمل‌های زیبایی مربوط به‌صورت معمولا عمل زیبایی بینی از لحاظ اینکه منجر به فوت شود، آمار بیشتری دارد؛ چون کنترل خطر جراحی دشوار است. ‌ بین عمل‌های زیبایی مربوط به بدن هم عمل‌هایی مثل لیپوساکشن درصد بیشتری احتمال فوت دارند. بعضی از جراحی‌ها هم مستقیم برای زیبایی نیستند، اما به شکل غیرمستقیم موجب زیبایی می‌شود؛ مثل اسلیومعده یا بای‌پس که افرادی که اضافه وزن دارند متقاضی چنین جراحی‌هایی هستند. این عمل هم به‌شدت عمل تهاجمی است و اگر به‌درستی مدیریت نشود، می‌تواند خطرناک باشد.

مافیای جراحی زیبایی
مداخله‌گرانی(جراحان غیرمجاز) داریم که گستره کارشان بسیار وسیع است. مثلا پزشک استخدام می‌کنند که فقط از مهرشان استفاده کنند. پزشکانی داریم که فقط در اتاق عمل حضور پیدا می‌کنند تا مداخله‌گران به نام آنها کار کنند؛ مثلا در تهران مداخله‌گری داریم که آنقدر صاحب نفوذ است که اگر جراحی بخواهد در تهران کارش را شروع کند، اول باید مدتی با این شخص کار کند. البته این افراد معدود هستند. آنها معمولا در فضای مجازی صفحه‌های زیاد و پرمخاطبی دارند و هر شخصی که در فضای مجازی به‌دنبال پیدا کردن جراح زیبایی باشد خواسته یا ناخواسته به این افراد مراجعه می‌کند و بیماران مراکز درمانی را این افراد تامین می‌کنند. خیلی‌ از پزشکان تازه‌کار برای شروع کارشان مجبور هستند با چنین افرادی کار کنند.

درآمد یک‌میلیاردی در یک روز
ما در تهران مداخله‌گری داشتیم که از طریق جراحی‌های زیبایی روزانه ۵۰۰میلیون تا یک‌میلیارد تومان درآمد داشت. خودش جراحی انجام می‌داد و فقط از مهر پزشکان دیگر استفاده می‌کرد. این افراد معمولا زمانی دستیار پزشک بودند یا زمانی برای یک پزشک کارهای فضای مجازی انجام می‌دادند و چون در کنار پزشک به شکل ظاهری و تجربی کار را دیده‌اند، احساس می‌کنند که خودشان هم می‌توانند این کار را انجام دهند، اما هنگام عمل اگر حادثه‌ای اتفاق بیفتد، کاری از دست‌شان ساخته نیست.

فریب در فضای مجازی
پزشکان قلابی در فضای مجازی خودشان را متخصص معرفی می‌کنند و صفحاتی در اینستاگرام دارند که بسیار پرمخاطب هستند. فردی که واقعا پزشک باشد باید صفحه‌اش در فضای مجازی به نام خودش باشد، اما پزشکان قلابی معمولا از نام‌های کلی مثل بلفاروپلاستی، کلینیک بیوتی، ابدومینوپلاستی و... بهره می‌برند. یکی از شگردهای این افراد عکس‌هایی است که از قبل و بعد از عمل منتشر می‌کنند که اغلب آنها ساختگی است.

اتاق عمل اجاره‌ای
قبلا جراحی‌های غیرمجاز در مکان‌های غیرمجاز انجام می‌شد، اما الان متأسفانه در بعضی از بیمارستان‌ها اتفاق می‌افتد؛ البته بیشتر در بیمارستان‌های خصوصی. آنها یک اتاق عمل را اجاره و در آنجا کار می‌کنند.

جراحان قلابی چه کسانی هستند؟
آنچه منجر به فوت یا صدمات شدید می‌شود، توسط ۲دسته از افراد انجام می‌شود؛ دسته اول پزشکانی که خارج از دستورالعمل وزارت بهداشت اقدام به جراحی زیبایی می‌کنند؛ مثلا یک پزشک عمومی حق انجام عمل بینی را ندارد و چون آموزش لازم را ندیده نمی‌تواند شرایط را کنترل کند و منجر به فوت می‌شود. گروه دوم که مهم‌تر است افرادی هستند که اصلا پزشک نیستند و خودشان را پزشک معرفی می‌کنند یا افرادی که پزشک هستند جراحی را به این افراد واگذار می‌کنند؛ یعنی در اتاق عمل حاضر می‌شوند، اما جراحی را انجام نمی‌دهند. این اقدام به این دلیل است که مثلا یک پزشک روزی ۲۰مورد جراحی را قبول می‌کند، اما مسلم است که خودش نمی‌تواند همه را انجام دهد و آن را به دیگری که متخصص نیست، واگذار می‌کند.

*