قهرمانان گاهی با سکوت می‌روند؛ رونالدو، مثل بتمن

در فینال لیگ ملت‌های اروپا، کریستیانو رونالدو با یک گل سرنوشت‌ساز پرتغال را نجات داد و در دقیقه ۸۸ آرام از زمین خارج شد؛ نه برای خداحافظی، بلکه برای واگذار کردن صحنه به نسل بعد.
عصرایران؛ علی خیرآبادی - مونیخ دیشب میزبان فینال لیگ ملت‌های اروپا بین پرتغال و اسپانیا بود. سکوها سرشار از هیجان، اضطراب در صورت‌ها موج می‌زد. اسپانیا با نتیجه ۲–۱ پیش افتاده بود و در آستانه قهرمانی بود. پرتغال، تیمی که سال‌هاست عادت کرده با رونالدو زندگی کند، حالا در آستانه شکست ایستاده بود. و آن‌سو، مردی که سال‌هاست بار این تیم را بر دوش کشیده، آرام و مصمم در محوطه جریمه منتظر فرصت بود.

دقیقه‌ای از جنس سرنوشت رسید. پاس آمد، ضربه‌اش دقیق بود؛ انگار دیشب دوباره می‌خواست به همه نشان دهد چرا این همه مدت در اوج بوده است. گل مساوی. یک گل که نه فقط بازی را برگرداند، بلکه قلب یک ملت را دوباره به تپش انداخت. مثل همیشه، درست همان‌جایی که همه از نفس افتاده‌اند، کریستیانو رونالدو قدم برداشت. این بار اما ادامه قصه با دفعات پیش متفاوت بود.

دقیقه ۸۸، او تعویض شد. آرام، بدون هیاهو، با لبخندی کوچک اما عمیق. نه خشمگین، نه مغرور. انگار خودش می‌دانست مأموریت امشبش همین بود: بازگرداندن پرتغال به بازی و بعد واگذار کردن ادامه راه به تیمی که حالا باید بدون او هم بتواند قهرمان شود.
قهرمانان گاهی با سکوت می‌روند؛ رونالدو، مثل بتمن


درست مثل سکانس پایانی فیلم «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد» جایی که «بروس وین»، بعد از نجات شهر، بی‌صدا از صحنه خارج می‌شود. همه فکر می‌کنند او دیگر نیست؛ اما در پایان فیلم، او را در یک کافه می‌بینیم. آرام، با نگاهی مطمئن، نشسته و لبخند می‌زند. او هنوز آنجاست. فقط دیگر لازم نیست با لباس بتمن بجنگد.

رونالدو دیشب بروس وین فوتبال بود. گل را زد، تیمش را نجات داد و در دقیقه ۸۸ با لبخندی کمرنگ و خیالی آسوده زمین را ترک کرد. نه برای خداحافظی، بلکه برای اینکه بگوید: «حالا نوبت شماست.»

ضیافت پنالتی‌ها آمد. پرتغال بدون او پشت ضربات ایستاد، اما هنوز با او در روح و انگیزه‌شان. وقتی سوت پایان نواخته شد، این تیم بود که جام را بلند کرد؛ اما در چشمان خیلی‌ها، هنوز تصویر آن مردِ دقیقه ۷۸ بود که امید را با یک ضربه بازگرداند.

این قهرمانی، فقط یک مدال دیگر برای رونالدو نبود. شاید آخرینش باشد، شاید نه. اما بی‌شک، یکی از معنا‌دارترین‌شان بود. چون ثابت کرد اسطوره بودن یعنی حتی وقتی کمتر می‌دوی، وقتی کمتر دیده می‌شوی، هنوز می‌توانی تعیین‌ کننده‌ترین لحظه را خلق کنی.
قهرمانان گاهی با سکوت می‌روند؛ رونالدو، مثل بتمن

رونالدو دیشب یادمان انداخت که عدد و آمار، فقط بخشی از داستان است. گاهی فقط یک گل، در یک شب، کافی‌ست تا دوباره بفهمیم چرا بعضی‌ها فراتر از ستاره‌اند؛ چرا بعضی نام‌ها با فوتبال پیوند خورده‌اند، نه برای همیشه، بلکه برای چیزی بیشتر از همیشه: برای معنا بخشیدن به بازی.

*