به گزارش خبرنگار گروه گردشگری صنعت نیوز، هيات ايران و ايتاليا طي کاوش‌هاي باستان شناسي در نزديکي تخت جمشيد، موفق به کشف بقاياي زندگي از دوره هخامنشي تا اسلامي شدند. اين نخستين باري است که زندگي مردمان عادي در کنار تخت جمشيد مورد مطالعه باستان شناسان قرار گرفته است.
هيات کاوش ايران و ايتاليا
نخستين فصل از کاوش‌هاي باستان شناسي هيات ايران و ايتاليا در محدوده تخت جمشيد منجر به کشف بقاياي يک زندگي بدون توقف از دوره هخامنشي تا اسلامي شد.
"عليرضا عسگري چاوردي"، سرپرست ايراني هيات باستان شناسي ايران و ايتاليا در اين باره به CHN گفت: «هنگام کاوش‌هاي باستان شناسي در قسمت غرب دشت مرودشت که فاصله اي حدود 500 متر را در بر مي‌گيرد، بقايا و لايه هاي يک زندگي بدون توقف از دوره هخامنشي تا دوره اسلامي کشف شد.»
وي افزود: «در اين منطقه چند سفال لعاب دار به رنگ نخودي و سبز کشف شد که نشان از استقرار تمدن شهرنشيني دوران اسلامي دارد. اما در لايه هاي زيرين خاک پس از لايه نگاري، لايه هاي تمدن تا سلسله هخامنشيان ادامه نيز شناسايي و کشف شد.»
از نخستين روزهاي عمليات کاوش در شهر پارسه به وسيله دستگاه‌هاي ژئومغناطيسي شش ترانشه شناسايي و حفاري ها آغاز شد که در همان اوايل روزهاي کاوش نتيجه بسيار خوبي را در پي داشت. يکي از ترانشه ها نزديک به آثار باستاني تخت جمشيد است که به وسيله کانال کنده شده و نشان از يک ديوار بزرگ سنگ و چينه دارد که فقط به وسيله دستگاه ژئوفيزيک قابل ديدن است .
عسگري در اين باره گفت: «با حفاري در محل مذکور ديواري به ضخامت 80/1 سانتي متر که از سنگ و چينه تشکيل شده است کشف شد که به وسيله دستگاه هاي ژئوفيزيک طول آن 200 متر محاسبه شد.
همچنين در نزديک ديوار يک مرحله قديمي‌تر کشف شد که در معماري آن از خشت 33 × 33 که مناسب و متعلق به دوره هخامنشي بوده استفاده شده است.
عسگري گفت: «در قسمت غرب دشت يک کوره جهت فعاليت هاي صنعتي کشف شد که هنوز کاربري آن به درستي مشخص نيست. قسمت سقف کوره از چينه محفوظ مانده است که اطراف آن يک سطح سوخته و سخت شده به اضافه دو دريچه ديده شد.»
در داخل کوره چند لايه از خاکستر پيدا شد و ديواره کوره به رنگ هاي قرمز و سفيد نمايان شده است. احتمال مي‌رود علت آن آتش بوده باشد. اين کوره بسيار بزرگ بوده و ترانشه اي به ابعاد 5 × 5 متر را در بر گرفته است.
اين کوره داراي ديوار چينه و سنگ و همچنين هواکشي در ديواره آن است. در اين ترانشه دروازه کوره پيدا نشد و به نظر مي‌رسد دروازه ي آن بيرون از حوزه کاوش است .
حدود 5 متر دورتر به کمک يک سيلوي ذخيره علوفه ذرت که توسط کشاورزان بومي منطقه مرودشت کنده شده يک ترانشه ديگر کشف و مورد کاوش قرار گرفت که چند محل سکونتي متعلق به دوره جغرافياي سياسي سلسله هاي سلوکي - اشکاني کشف شد.
عسگري درباره مواد فرهنگي بدست آمده از ترانشه‌هاي کاوش هيات ايران و ايتاليا گفت: «در تمامي مراحل کاوش‌هاي باستان شناسي در هر 6 ترانشه سفال هاي فراواني به رنگ هاي مختلف از جمله قرمز، نخودي و خاکستري کشف شد که با کمک بررسي لايه نگاري هم اکنون در حال طبقه بندي انواع سفال ها هستيم تا مشخص گردد که سفال ها متعلق به کدام دوره ي باستان هستند. »
تکه کاسه، ظرف سنگي، آجر با لعاب سفيد ( نخودي يا آبي )، وسايل فلزي از جنس مفرغ، سر پيکان مفرغ و آهن، تزئينات لاجوردي، چند مهر گردنبند، سنگ چشم مجسمه هاي هخامنشي به رنگ هاي قرمز – سفيد و مشکي، يک عدد جواهر مفرغي، سفال با تزئينات، يک تکه سفال يوناني يا سلوکي و يک عدد نصف سکه از جنس نقره متعلق به دوره بعد از هخامنشيان از جمله کشفيات گروه مشترک باستان شناسان ايران و ايتاليا در مرحله نخست کاوش هاي باستان شناسي بود .
کاوش‌هاي باستان شناسي شهر پارسه در حوزه استحفاظي شهرستان مرودشت و در مجاورت آثار باستاني و جهاني تخت جمشيد تحت عنوان از کاخ تا شهر با موفقيت پايان يافت.
اين مرحله از کاوش با هدف شناخت مراحل و لايحه هاي فرهنگي از دوره هخامنشيان تا دوره اسلامي آغاز شد.
باستان شناسان طي مدت 40 روز و سرانجام در 18 آبان ماه کاوش هاي خود را در 6 ترانشه به اتمام رساندند.
اين بررسي فراگير با بهره گيري و تجارب دو گروه مشترک باستان شناس از ايران به سرپرستي عليرضا عسگري چاوردي و کشور ايتاليا به سرپرستي فرانچسکو کالياري همراه بود.
گفته مي‌شود روزگاري پارسه در دوران هخامنشيان تا صده ها ي اول اسلامي از مهمترين شهرها و پايگاههاي سياسي آن زمان بوده و مرکز قدرت هخامنشيان در تخت جمشيد و وجود اين شهر ( پارسه ) نشانه وجود قدرت اين امپراتوري در فلات ايران خصوصاً در جنوب غرب کشور بوده است.
يک چنين شهري در هنگامه امپراتوري بزرگ باستان تصور را بر آن مي دارد که در زمان هخامنشيان شهر پارسه پايتخت و تخت جمشيد مقر حکمفرمايي سلاطين هخامنشي بوده است که پس از انقراض و تخريب و همچنين بر اثر نوسانات، سيل، بلايا و قهر طبيعت از بين رفته و ساکنان آن به مرور مکان فعلي را ترک و جا به جا شده‌اند .
سازه شهر بسيار بزرگ است چرا که وجود ديواري بزرگ به طول صدها متر و سلسله بناهاي ديگر در اين مکان خود مؤيد اين مدعاست که شهر پارسه در روزگاران باستان داراي ارزش و اعتبار فوق العاده زيادي بوده است.